چوپان بیشتر از همه گریست…
بنام خدای سبزه و باران
درختانی که سال ها سایه خود را نثار توشه ناچیزش کرده بودند اکنون بی رمق و
بی بار چونان پنجه های خشکیده مرده ای در گور به قامت و لی نه
استوار،مقابل چشمانش ایستاده بودند..
فقط جرقه ای دیگر یا که گردبادی تند تر ریشه امیدوار آنان را به عبث می کشاند..
کمی آنطرف تر،مرد صیاد سنگ چینه پر از خاکسترش را به زاری می نگریست..
لاشه متعفن گرگی پیر در کنار لاک خالی لاکپشتی؛چند لاشخور بی میل را میعادگاه شده بود..
قدم به قدم تلی از خاکستر پای سنگی دوداندود انباشت شده بود…
چشم ها با هم سخن میگفتند فقط…
طبیعت به جنگ کوه آمده بود انگار و بیل و لته پاره های مردان آبادی یارای مقابله را نداشت….
آفتاب سوزان تر و باد افسار گریخته تر از قبل؛ دست با دست آتش بی مروت مهربان کرده بودند…
زنی شالمه به سر و شال بر کمر بسته،مردانه به نبرد اخگر آمده بود و فرنج تن
اش انگار بلوطی خشکیده بر درختی،مچاله به برابرش با وزش باد به اهتزاز در
می آمد..
مردان آبادی با شکمی تهی و گلویی خشک،چند شبی را بی اینکه پلک با هم مهربان
کرده باشند،استوار و محکم،بیل به دست؛مقابل آتش سرکش براق شده بودند…
باد سرگردان وحشی چونان آهی برآمده از نهاد،داغ و سوزان؛داغ مانده بر دل کوه را رونق میداد…
چشم ها به انتظار مددی…نه از زمین سوخته..به آسمان خیره…
مردی لاغر اندام و ریز جثه با سری مازویی شکل؛نشسته بر سنگی پای درختی سبز،دور از آتش به نقطه ای مبهم خیره…زیر لب زمزمه می کرد:
….و اما پیش از این..
کوهی ایستاده بر ژرفای زمان،به صلابت و به رونق
وینک بی مایه و فقیر،با دستانی کویر
و آنک زیستنی دوباره را نشسته به امید….
نویسنده: جلال ملکشاهی