وقتی که عمر ؛پیچک وار از دیوار زندگی ات بالا می رفت،
دست من کوتاه بود و بخت آسمان در گرفتنت، بلند،
حالا هروقت که دلم در این شهر غریب می گیرد،و تنهایی آزارم می دهد،
به سراغ خاطرات و روزهایش می روم ،همان جایی که جوی زلال آبش،سایه
بیدش،و مهربانی نگاه های مردمش آرمم می کند.و حالا من و چشمان
غم آلودم جمع می شویم و دور نبودنت هایت و نفس پشت نفس تلف می کنیم
مفهوم بودن را..
زیستن
در پناه سایه ات گریستن
با تمام یقین
کاش
قلب ها
با سلام خاک آشنا بودند
ساده بود و سبز بود
به روشنی و زلالی چشمه
خودم !!!
غروب روز دلگیری، دلم غرق پریشانی
هوا هم مثل چشمم سرخ بود و خیس و بارانی
من و دلتنگی و غربت، دلی غرق پریشانی...
شاعر از کوچه ی مهتاب گذشت
لیک شعری نسرود
نه که معشوقه نداشت
نه که سر گشته نبود
سالها بود دگر کوچه ی مهتاب خیابان شده بود......
تصاویر را در ادامه مطلب ببینید:
آری از پشت کوه آمده ام
چه میدانستم این سمت کوه باید برای ثروت حرام خورد
برای عشق خیانت کرد
برای خوب دیده شدن دیگران را بد نشان داد
برای به عرش رسیدن دیگری را به فرش کشاند
وقتی هم باتمام سادگی دلیلش را میپرسی میگویند:
ازپشت کوه آمده
ترجیح میدهم به پشت کوه برگردم و تنهادغدغه ام سالم برگرداندن گوسفندان ازدست گرگان باشد
تااینکه این سمت کوه باشم وگرگ
آزادی و پرواز از آن خاک به این خاک
جز رنج سفر از قفسی تا قفسی نیست
آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است
حیثیت این باغ منم ، خار و خسی نیست
امروز که محتاج توام ، جای تو خالیست
فردا که می آیی به سراغم نفسی نیست
تصاویر را در ادامه مطلب ببینید: