بهمن 95

وقتی که عمر ؛پیچک وار از دیوار زندگی ات بالا می رفت،

دست من کوتاه بود و بخت آسمان در گرفتنت، بلند،

حالا هروقت که دلم در این شهر غریب می گیرد،و تنهایی آزارم می دهد،

به سراغ خاطرات و روزهایش می روم ،همان جایی که جوی زلال آبش،سایه

بیدش،و مهربانی نگاه های مردمش آرمم می کند.و حالا من و چشمان

غم آلودم جمع می شویم و دور نبودنت هایت و نفس پشت نفس تلف می کنیم

مفهوم بودن را..

زندگی کوچه باغی است میان دل و دشت ،برف و کولاک

که در آن عشق مهم است و گذشت،

زندگی مزرعه خوبی هاست

زندگی راه رسیدن به خداست.