همیشه برای “ماندن ” دلیل هست …
و برای “رفتن” بهانه.
همیشه برای “خواستن” نیاز هست …
و برای “رد کردن”، مصلحت.
همیشه برای “داشتن” فضا هست …
و برای “نداشتن” تقصیر.
این که سوار بر کدام کوپه این قطار شوی،
به پای ماندن و دست خواستن و عشق داشتنت، بر می گردد
اگر داری که بسم الله …
اگر نه، جهان پر است از “بهانه” و “مصلحت” و “تقصیر” بی صاحب ...
همیشه دیر می‌فهمیم !
وقتی چیزی در حال تمام شدن باشد ...
یک لحظه آفتاب در هوای سرد غنیمت می‌شود
خدا در مواقع سختی‌ها تنها پناه می‌شود
زیستن
در پناه سایه ات گریستن
با تمام یقین
کاش
قلب ها
با سلام خاک آشنا بودند
ساده بود و سبز بود
به روشنی و زلالی چشمه
خودم !!!
کاش دلتنگی نیز نامِ کوچکی می‌داشت
تا به جانش می‌خواندی ؛
نامِ کوچکی تا به مهر آوازش می‌دادی،
همچون مرگ که نامِ کوچکِ زندگی‌ست
و بر سکّوبِ وداع‌اش به زبان می‌آوری ،
هنگامی که قطاربان آخرین سوتش را بدمد
و فانوسِ سبز به تکان درآید......
نامی به کوتاهیِ آهی
که در غوغای آهنگینِ غلتیدنِ سنگینِ پولاد بر پولاد
به لب‌جُنبه‌یی بَدَل می‌شود ؛
به کلامی گفته و ناشنیده انگاشته
یا ناگفته‌یی شنیده پنداشته...
سکوت و
اسمان های سبزبادامی
ویک تبسم
تنها یک تبسم
در کوچه های خاطره و بیداد
نه جرعه ای از عشق نه جامی از شمشاد
