تابستان 94 (2)

دشت هایی چه فراخ‌ ، کوه هایی چه بلند...

ادامه تصاویر در ادامه مطلب ، و برای نمایش تصاویر در اندازه اصلی روی انها کلیک کنید :

گل سرخی دریغا در هرس رفت...

چهرهٔ آشفته حالان نامه ی واکرده‌ای است...

ما درین وحشت سرا آتش عنان افتاده‌ایم

عکس خورشیدیم در آب روان افتاده‌ایم

ناامید از جذبهٔ خورشید تابان نیستیم

گر چه چون پرتو به خاک از آسمان افتاده‌ایم

رفته است از دست ما بیرون عنان اختیار

در رکاب باد چون برگ خزان افتاده‌ایم...

تا درون خویش را نسازی...

تا درون خویش را نسازی آبادی های بیرون افسانه است...

مجموعه تصاویری از روستای صرفه

دیشب از بام جنون دیوانه ای افتاد و مرد
پیش چشم شمع ها پروانه ای افتاد و مرد

از لطافت یاد تو چون صبح گل ها خیس بود
شبنمی از پشت بام خانه ای افتاد و مرد...

و در این برهوت همنوایی نیست...

خداوندا...

در این برهوت عاطفه،هر که را تتمه دلی برای مهر ورزیدن هست گرامی بدار و سرش را به سنگ جفا آشنا مکن...

سکوت بود و افسوس و بی خبری....

گرچه آب رفته باز آید به رود
ماهی بیچاره اما مرده بود.....

 هرچه جلوتر می رفتیم، مسیر خلوت تر و راهها صعب العبورتر می شد. جاده ای باریک و پر پیچ و خم...

 تا چشم کار می کرد، سکوت بود و افسوس و بی خبری....

ایل من گر چه جوان بودی و پیرت کردند ، سهم تو شاه شدن بود وزیرت کردند...

ایل من گر چه درختان تو را دار زدند / و کلاغان به عقابان تو منقار زدند

ایل من گر چه رهاندند پلنگت را هم / وحشت آلوده گرفتند تفنگت را هم

ایل من گر چه تو را خانه نشین می خواهند / و برای تو شبی بد تر از این می خواهند

ایل من گر چه خزان ذوق بهارت را خورد / باد آمد همه ی دار و ندارت را برد