گل سرخی دریغا در هرس رفت...

چهرهٔ آشفته حالان نامه ی واکرده‌ای است...

ما درین وحشت سرا آتش عنان افتاده‌ایم

عکس خورشیدیم در آب روان افتاده‌ایم

ناامید از جذبهٔ خورشید تابان نیستیم

گر چه چون پرتو به خاک از آسمان افتاده‌ایم

رفته است از دست ما بیرون عنان اختیار

در رکاب باد چون برگ خزان افتاده‌ایم...

تا درون خویش را نسازی...

تا درون خویش را نسازی آبادی های بیرون افسانه است...

مجموعه تصاویری از روستای صرفه

دیشب از بام جنون دیوانه ای افتاد و مرد
پیش چشم شمع ها پروانه ای افتاد و مرد

از لطافت یاد تو چون صبح گل ها خیس بود
شبنمی از پشت بام خانه ای افتاد و مرد...

و در این برهوت همنوایی نیست...

خداوندا...

در این برهوت عاطفه،هر که را تتمه دلی برای مهر ورزیدن هست گرامی بدار و سرش را به سنگ جفا آشنا مکن...

سکوت بود و افسوس و بی خبری....

گرچه آب رفته باز آید به رود
ماهی بیچاره اما مرده بود.....

 هرچه جلوتر می رفتیم، مسیر خلوت تر و راهها صعب العبورتر می شد. جاده ای باریک و پر پیچ و خم...

 تا چشم کار می کرد، سکوت بود و افسوس و بی خبری....

فروردین 94 روستای صرفه (4)

نباشم گر در این محفل ، چه غم ، دیوانه ای کمتر

خوش آن روزی ز خاطر ها روم ، افسانه ای کمتر

بگو برق بلاخیزی بسوزد خرمن عمرم

بگرد شمع هستی ، بی خبر پروانه ای کمتر

تو ای تیر قضا ، صیدی ز من بهتر کجا جویی

به کنج این قفس مرغ ِ نچیده دانه ای کمتر

از چه از خویش چنین ترک اصالت کردیم...

گرچه سرشار گناهیم و سرا پا اندوه

رسم تدبیر ندانسته شکایت کردیم

ما که تصویر شبی در نگه تردیدیم

از چه از خویش چنین ترک اصالت کردیم...

فروردین 94 روستای صرفه (3)

من که میدانم شبی عمرم به پایان میرسد

نوبت خاموشی من سهل و آسان میرسد...

نمایی زیبا از چشمه ی روستای صرفه: