دریغا که بی ما بسی روزگار ...

دریغا که بی ما بسی روزگار
بروید گل و بشکفد نوبهار

بسی تیر و دی ماه و اردیبهشت

برآید که ما خاک باشیم و خشت ....

تک درخت

تک درختــ که باشیــ باز هم تنها نیستیـــ...
تک درختــ که باشیــ عزیز گندمزاریــ...
تک درخت که باشیــ ...همه دوستت دارند...
تک درختــ که باشی گنجشک ها در میانه شاخــ و برگ تو لانه میکنند...
تک درختــ که باشی جیرجیرک ها با رقص برگ های تو شبــ را صبح میکنند...
انگار برای همه دل نشینیـــ...
انگار خدا نیز بیشتر دوستت دارد...
تک درختــ که باشیــ باز هم تنها نیستیـــ...

زیاد نزدیک به هم می سوزیم و زیاد دور از هم یخ می زنیم ....

قصه ی موندن و رفتن نیست

قصه ی غریبی دلیست که نرفت و غریبه شد...

از همه چیزش گذشت و همه از او گذشتند/گفتند اگر بروی غم غربت می گیری سادگی کرد و نرفت

غافل از اینکه اینجا پر از سنگ است برای شکستن.....

مبار ای برف....

الا ای برف!

چه می ‏باری بر این دنیای ناپاکی؟

بر این دنیا که هر جایش

رد پا از خبیثی است

<sup><sub>مبار ای برف!

تو روح آسمان همراه خود داری

تو پیوندی میان عشق و پروازی

تو را حیف است باریدن به ایوان سیاهی‏ها

تو که فصل سپیدی را سرآغازی

مبار ای برف</sub></sup>

هر چه دلشادتری عمر تو کوتاه تر است/چیدن گل بود از خنده و رقصیدن گل...

_{^{حال دنیا را یکی پرسید از فرزانه ای}}

    _{^{گفت یا باد است، یا خواب است یا افسانه ای}}

_{^{گفتمش آنها که می بینی چرا دل بسته اند}}

    _{^{گفت یا مستند، یا کورند، یا دیوانه ای}}

_{^{گفتمش احوال عمرت را بگو تا چیست عمر}}

     _{^{گفت یا برق است یا شمع است یا پروانه ای....}}

کوهنوردی در کوه های صرفه/ زمستان