من، همان محکوم به زندگی ام .

سرگشته ای در کویر پرسش هایی سوزان و خواهش هایی از جنس اندوه و دلی سرد با روزگاران

چشم هایم در همان ابتدا به پایان دوخته بود. من خویشاوند غروبم. نشسته ام و آتش بازی سرنوشت را تماشا می کنم. این جا گل هایی هست که می شکفد و لبخندی بر لبان تشنه ای می نشاند. این جا چشمه ای هست که می توان جامی از آن برگرفت و خاطرات قرن ها آوارگی را به فراموشی سپرد. این جا خورشید با ساکنانش سخن می گوید و آسمان گاهی بر آنان می گرید.

 

من خویشاوند زمین ام و  همسایه ی رازی سنگین بر سینه ی کودکی که داغی بزرگ بر پیشانی اش نهاده است. من اکنون رسیده ام به آخرین ستاره ای که در دور دست هایی خوفناک می درخشید و مرا صدا می کرد. چون کودکان در انتظار هیچ نشسته ام و گاهی سرم را میان دستان سرنوشت می گذارم. من اکنون رسیده ام به خویش. این همه راه را در پی ردپایی گذرانده ام و اینک دوباره به آغاز رسیده ام. رد پایی آشنا. من پا بر  جای پای خویش می نهاده ام و خود خبر نداشته ام. این جا در خلوت تاریخ و سکوت جغرافیا، ایمان مجروحم را بر دوش می کشم. 

 

اینک صدای پای پرسشی دردناک می آید. می پرسد تو کیستی؟ و من همه ی عمر را در پی پاسخ به این پرسش بودم و هنوز در وادی حیرانی گام هایم را می شمارم. صدای پای تو در سکوتی دردناک می پیچد و زخم کهنه ام را نو می کند. می پرسی تو کیستی؟ افسانه ی هستی و کیستی ام را بر لب جامی نهادم و با این صدا سرکشیدم. از کیستی می پرسی و نمیدانی روح زندانی در سلول تاریک چه می داند کجا اسیر است. و یادش رفته است نامش چیست. از کجا امده است و همهمه ی زندگی برای چیست.

من جاودانه ام در سرای خویش. من پایان یک پرسش و آغاز یک اندوهم. من خود پرسشم. همان که فرشتگان با خدا در میان نهادند. "و تو چرا انسان را می آفرینی؟" من، همان محکوم به زندگی ام.